Bir koltuk numarası kadar önemli değildi artıkGökyüzüne hiç bakmadığın günlerin lanetiydiBiz uzandıkça coğrafyaya geç kalmışlığımız sandıkOdanın inanmışlığı girdi araya o hiç konuşmayanIşıklar söndü, bir düşüştü bu biz küllüğe inandıkSonraları hiç açmadığımız kapılardan bahsedipÖylece durduk, kedimizin adını düşünürken sentetikIslah edilmiş kaldırımların sayfiye hüznüneSahil boyu uzandık, şiirler söyleyecek sarhoşluktaTedirgindik oysa sokağın bitimi ve o güzel yokuştaMobilyalar eskirmiş, büyüdük anladık kayganlığıGururun renginden bahsedeceksek şimdi tam buradaSesimi hatırla, sesimin renginden irkilen savurganlığıSaçlarının, bir zaman o sonsuz geceyi anımsattığıGözyaşının memleketsizliği susulurdu icabındaYaz geliyor, yaz geliyor tüm sanrılar geçecek gibiUnutulan tanrıların kumarından kalkmış ve kaybetmişYarım kalan bir kahvaltı, çayı sevmeyen kadının acelesiTüm şehir silahlanmış, meydanlar adını duymamışKarneyle dağıtılan lüzumsuz otobüs biletleri ekseriKi bu hatırlarsan sıkıntı büyüyor demektiGözün hala gördüğü, kuşkuyu anons ettirenO nazik, o densiz, o heyecan verici, o yitip duranSeninle benim, biz olmadan, hiç rast gelmedenKullandıkça daha da genişleyen, bizi değiştirenSigara yasağını tüm dillerde, ciğerlerime anımsatanAnlatmamız gereken her şeyi susmayı öğretenKoridorlarında birbirimizden başka herkese ağlananAranjmanından eksiltildiğimiz fakat en çok bilinenYıkılma kararına rağmen ayakta, Sıkıntı Büyüyor Terminali!-Birileri artık gittiği yerlerden dönmemeli…
Ali Özmen.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder