Sana Yazılan Saatler*

Ben;

Adını taç yapmış bir çiçekten kopardım seni

Üstelik tüm yaprakları tutarsız hüzünlere

Geç saatlere ve herhangi bir aşktan uzak

Soyka kelimesinin anlamını bilmeyenlere adanmış

Senden;

Gidiyor olmanın buğusunu gözlerimden sildim

Kafamın içindeki tüm kadınları sildiğim gibi

Ansızın odamın içinde beliren bir şiir gibi

Çekindim seni üzmekten,

Adını hep baş harfim bildim

Bilmediğim şehirlerin ayazına direndim

Kayboldum;

Mesela bir gün Eskişehir otogarında unutuldum

Çok sevdiğim bir film tarafından

Ankara Gar’ının o puslu havasını Sincan’da anladım

Çok geçti;

Belki mevsimlerdir tahayyülünü eksik kurduğum

Kurmakla meşhur olduğum terk edişleri

Bir tek sende unuttuğum gerçeğini sıyırdım dilimden

Tenim diyemiyorum çok eksildi o gece

Gizlice çıkıp gittiğim şehirlerden utandım

Belki de aynı şeyleri yaşattığım kaç beden vardı?

Gece bile bitmişti;

Adını koyamıyorum artık hiçbir karakterimin

Öncesinde sen üzülme, kıskanma diye

Şimdi ise her saniye aklıma pusu kuran

Gözlerine, bir çift söz

Boğazımdan bilincime, düğümleniyor diye

Penceremin buğusundan;

Bir kış ıslanıyordu, eskiden tıpkı gözlerim

Ben verdiğim sözleri tutmakla,

Terörün kol gezdiği topraklara

Bir umut gibi yeşerdim aynada

Sen yine kalbimin meydanında

Sinsice infilak ettin

Gözlerine yakın;

Herhangi bir kaldırım kadar

Bekledim gelip sökmelerini

Bedenimden seni

Beni bedenimden ayıran;

Sahnenin ortasından atlayacaktım

Düşecek gibi oldum, eğer düşseydim

Bunu bir daha asla yapmayacaktım

Obsesif bir kadının küfür ettiği o an

Bastığı çizgiler kadar

Manik haline gelen kayboluşları

Kuruyan gözyaşları

Sanki sözlerindi;

Saatin bu kadar geç olmasına sebep

Arka sıralarda bekliyordum ben hep

Bir kuyruğun anlamını ikiye bölen

Ardı sıra bir plasebo etkisinin

Hep bekleyeceğim yalanından ziyade

Kalbimin bir odası artık hep senin.

Ali Özmen.

Ben, senden kayboldum

Çok geçti, gece bile bitmişti

Penceremin buğusundan

Gözlerine yakın

Beni bedenimden ayıran

Sanki sözlerindi.

G"ayrılık

Belki bir ömür susacak gibi

Gidiyor olmanın talanını

Geç kaldığı yalanına bağladı

Elleri gibi küçük bir kurdeleye

Adını yazıp parmağıma bağladığım gün

O kadar imkânsızdı ki

Bu saatlerin bir ayrılık acısına daha

Daha da susarsak  

Tahammülü yoktu bileklerimin,

Uyuştuğu için korkulan bir koldan

Daha da vahimi uyuştuğu için korkulmayan

Bir beyin daha tutuldu penceremden

Üstelik kadehler boştu

Belki de her şeyi anlatıyordu

Bir mesaj ve nasıl sığdırabildik?

Koskoca bir yarım kalmışlığı

Utanmadan saatten bahsettik

Utanmadan yağmurlu havalardan

Yalnız ıslanabildiğimizi sandık

Yalnız aldandık

Düşünemiyordum,

Toplumsal kaygılarımı yitirdiğim gün

Küllükte kendi başına sönebilen

İlk sigaraya bakıp “sen de başardın” diyen

Bir adamın masalından zorla çıkarılmış

Belki bir prenses, belki bir kötü adam

Usanmıyorduk yarım kalmışlığımızdan

Uyanmıyordu masalımız

Odama sinen ağlayan bir kitabın adından

Çıkardım seni, çerçeveye ek bir fotoğraf

Buna hiç kimse inanmasın

Ellerimden bahsettiğim gündü

O adamın ellerini bir halata doladığı gün

İntihar edecek oldu, günahtı

Günah işleyecek oldu, koca bir intihar yarattı

Dizlerinden, dizelerine sinen çamuru

Artık hiçbir zaman saklayamayacaktı!

Ali Özmen. 

Yarım kalmış

Üçüncü piyesinde anlatmak istiyordu

Herkesten bağımsız bir klişeyi

Tebessümleri öyle taşıyordu ki neşeyi

Dudaklarına bakan umut gibi kırılıyordu

Dışarıdan gelen çay bardağı ve kaşığı

Sesleri sevişiyordu yalnızlığıma

Ben tam da bu saatlerde

Bir adım daha yakışmıştım sana

Bir geminin pupasına pençemi geçirdim

Herhangi bir ayrılık değildi bu

Bundan sonra geceleri

Hep senin yalnızlığınla aldatacaktım

Kelebeğin kanatlarını delmişler!

Orda doğuya yakın bir macuna yapışmış

Örümceğin ağındaki Ortadoğu

Seni sora sora yıkılıyorken

Bağdat çoktan unutulmuş

Adı geçmiyordu artık sokağımdan

Öyle insanlara üzüldüm diye mi?

Bilmem.

Sanırım petrolden bahsetmeyecektim

Çünkü tebessümü, atları tekrar yollara döker

Arabalar petrole bulanır yanar gider

Öyle saf ve temiz bir yeşili eksik dedim

O da gözlerindeydi

Emin değildim yeşil mi?

Yoksa mavi mi?

Çünkü tuhaftı bu mesafeden

Hele ki kalbimdeki gedikle imtihan ederken

Sokaktaki akyuvar sayısı artıyordu sinsice

Sokaklar tenimin içinde!

Kanım sana kaynıyordu

Hele ki yokluğuna

Üstümü örttüm, uyuyacaktım

Gözlerimde bir pitoresk gibi belirdin;

Penceremin sokağa bakan hüznü bile

Yarım kalmış.

Ali Özmen.