Soğuk bir
geceye ekledim ellerimi
Bir bütüne
dokunamayan
Binlerce
deklanşör gibi
Bu gece ben
büyüyemedim
Biraz da
kaybettim
Aslında
biraz değil
Çok
kaybettim
Üstelik bunu
geceye sakladım
Âşık olmayı
beklediğim gibi
Sevişmekten
usandığımı
Düşlediğim zirvelere
Aşağı
inerken düştüğüm o tepeye
Kahkahaların
ve kadınlığın
Hüznüme
aldırmadan
Yollara ve
gözlerime
Bir çocuğa,
Mantıklı
cümleler kurabileceğim
Baba olma
bilincine
Yalnız
kalmaya ve sindirebileceğim
Her yere,
geç kalmıştım
Üstelik
bunu, karamsar bir ifadenin
Çıkmaz bir
sokağında
Ellerinde
senin adının yazılı olduğu
Onlarca
adamın, beni sıkıştırdığı o an
Farketmiştim
geri dönemeyeceğimi
Sinsice
yaklaşmıştın, gece gibi
Her şey de
biraz ellerin
Üstüne
konuşamayacağım
Islak bir
anıdan eğilip
Fısıldadığın
an
Dünyadaki
bütün dengeleri
Benimle
bozar gibi
Üstelik
ayıpladılar beni
Sensiz geçen
bir yolculuk gibi
İçine
sinemediğim bir hayatı
Bedenimde
paramparça
Senin
uzaklığına gömüyorlardı
İnanmadığın
her an seni biraz daha
Öpmek
istiyordum
Eskiyip,
içimden gitmeni
Geç
kalmışlığımı ve yalnızlığımı
Alıp
gidecekmişsin gibi
Senden
gitmek falan değil
Senin benden
gitmeni istiyordum
Utanmasa
bağlayacaktın bilincimden
Uyanmasam
bir esir olacaktım
Bitmiş bir
çakmağın yakamadığı sigara hüznüne
Her şey
olduğu gibi kalacaktı belki
Buna
inanmayacak ve yollardan bahsedecektik
Annemi
özlediğim saatlerden uzak dur!
Ve dur!
Bu sığ şiir
bitmeden
Gözlerinin derinliğinden
Beni mahrum
etme
Bu gece de
gitme…
Ali Özmen.