19 Kasım 2012 Pazartesi

Sığ Adamın Şişman Şiiri



Soğuk bir geceye ekledim ellerimi
Bir bütüne dokunamayan
Binlerce deklanşör gibi
Bu gece ben büyüyemedim
Biraz da kaybettim
Aslında biraz değil
Çok kaybettim
Üstelik bunu geceye sakladım
Âşık olmayı beklediğim gibi
Sevişmekten usandığımı
Düşlediğim zirvelere
Aşağı inerken düştüğüm o tepeye
Kahkahaların ve kadınlığın
Hüznüme aldırmadan
Yollara ve gözlerime
Bir çocuğa,
Mantıklı cümleler kurabileceğim
Baba olma bilincine
Yalnız kalmaya ve sindirebileceğim
Her yere, geç kalmıştım
Üstelik bunu, karamsar bir ifadenin
Çıkmaz bir sokağında
Ellerinde senin adının yazılı olduğu
Onlarca adamın, beni sıkıştırdığı o an
Farketmiştim geri dönemeyeceğimi
Sinsice yaklaşmıştın, gece gibi
Her şey de biraz ellerin
Üstüne konuşamayacağım
Islak bir anıdan eğilip
Fısıldadığın an
Dünyadaki bütün dengeleri
Benimle bozar gibi
Üstelik ayıpladılar beni
Sensiz geçen bir yolculuk gibi
İçine sinemediğim bir hayatı
Bedenimde paramparça
Senin uzaklığına gömüyorlardı
İnanmadığın her an seni biraz daha
Öpmek istiyordum
Eskiyip, içimden gitmeni
Geç kalmışlığımı ve yalnızlığımı
Alıp gidecekmişsin gibi
Senden gitmek falan değil
Senin benden gitmeni istiyordum
Utanmasa bağlayacaktın bilincimden
Uyanmasam bir esir olacaktım
Bitmiş bir çakmağın yakamadığı sigara hüznüne
Her şey olduğu gibi kalacaktı belki
Buna inanmayacak ve yollardan bahsedecektik
Annemi özlediğim saatlerden uzak dur!
Ve dur!
Bu sığ şiir bitmeden
Gözlerinin derinliğinden
Beni mahrum etme
Bu gece de gitme…

Ali Özmen.