KISKAÇ

Her yer toz dumandı
Emek ve ekmek vardı teninin kokusunda
Yere düşüp kırılan her şey gibi
Feryat etmek
Taziye için alınan eşyalar dokundu
Ölmeden önce yaşamayı unuttum
Sonra köşe bucak bir temizlik
Uzun bir tren yolculuğunda
Kondüktör gürültüye engel olamadı
Kırıldım yine kırgınlığıma
Biraz su biraz ışık ve beyaz bir memleket
Pencereden akıp giden ben miyim?

Çatılarda beklenilen
Yersiz söylenilen hep
Önce kızılan sonra kederle gözlenen
Birkaç parçamı bırakacağımı biliyordum
Bin parçaya bölünmüşken
Anlaşılamaz hüznümün saçakları
Belki de böyle değildi belki de
Gecenin uzunluğunda uzandım
Uyku bastı perdeleri ama evde yoktum sanki
Nasıl uyarmadılar nasıl
Söylediler, söylediler

Öyle olmadığını bilmiyorlar mıydı?