Biliyordu;
anlamazlardı
Oysa bir kış
gibi hazırlanmıştı sana
Benim ona
anlattığım, içine sinen
Kısa bir
ömrün arda kalanını
Bir hamlede
eşit parçalara bölüp
Kuşluğa
inandı, gökyüzüne bakıp
Ardından hiç
beklemediği
Bir yaz
yağmurunu karşıladı teni
Üstelik gözleri
bunu başarmıştı
Hala nemli
durabiliyorken yanakları
Elindeki
kalemi yanındaki kadına verip
“Beni ondan
kurtar” dedi.
Kadın
ağladı,
Daha sonra
kadın hep ağladı
Temmuz
akşamları
Bir şehri
gece yarısı
Topuklarıyla
delik deşik eden o kadın
Bir daha bana
hiç inanmadı
Ona tebessüm
ederken
Geç
kalmışlığım buna dayanmadı
...
Ali Özmen
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder